@nabauti

هفته ی پیش این موقع سر اینکه خونه ام هنوز اونجوری که میخوام برای مهمونی ای که قرار بود دو روز بعدش بگیرم کامل نبود داشتم حرص میخوردم! از اینکه لیست سوغاتی ها رو هنوز کامل تیک نزدم! از اینکه گیاهِ عزیزم حالش خوب نبود! از اون روز فقط هفت روز گذشته اما زندگی من به اندازه ی هفتاد سال تغییر کرده. تو این هفت شب شبی هفت بار بلند شدم و اخبار رو چک کردم تا مبادا موقعی که خوابم بی خبر موشکی سر خم کنه و بخواد انتقام مرگ بر اسرائیل گفتن های سر صف صبح های زود مدرسه رو از خانوادم بگیره؟! ما که بچه بودیم! نمیدونستیم مرگ و زندگی چیه! داد میزدیم فقط برای اینکه جلوی ناظم مدرسه که اونم احتمالا نمیدونست چرا از ما تو اون سن و سال باید بخواد که داد بزنیم و مرگ بفرستیم سربلند باشیم! تو این هفت روز هفتاد بار سرچ کردم «ایران» و به عکس تمام جاهایی که به عمرم اسمشون هم نشنیده بودم خیره شدم و فکر کردم چقدر من اینجاهارو دوست دارم و چقدر حیف که تا حالا سراغشون نرفتم! من تا قبل از این هفت روز اصلا نمیدونستم آدمی میتونه جایی رو نبینه اما دوست داشته باشه! درست مثل وقتی که سرطان میگیری و تازه یادت می افته که چقدر حتی طحالت رو دوست داری و به خودت قول میدی که وقتی خوب شدی بیشتر بهش برسی. قبل این هفت شب برام مهم نبود که فلان فامیلی که صد ساله ازش بیخبرم کجاست و چیکار میکنه اما الان وقتی لای خاموشی ها انلاین میبینمش اندازه ی یه دنیا خوشحال می‌شم. عجیبه انگار همه‌ی کسایی که تا هفت شب پیش مهم نبودن،حالا شدن مهم‌ترین نشونه‌های زنده بودن و دلخوشی این روزهام. فقط هفت شب گذشته ولی الان دیگه هیچ‌چیز مثل قبل نیست جز اُمیدی که نجات دهنده است. امیدوارم از این روزها به سلامت عبور کنیم، تا بتونیم زندگی کنیم، عاشقی کنیم، و با خیال راحت برای آینده رویا ببافیم و برای فردا برنامه ریزی کنیم… شجریان همزمان میخونه: آه ، باران ، ای امید جان بیداران ! بر پلیدی ها ، که ما عمری است در گرداب آن غرقیم آیا‌، چیره خواهی شد ؟

2025-06-19

. تو آینه یه نگاه به پوستم انداختم و دستم کشیدم رو قفسه‌ سینه‌م و با نا امیدی گفتم: ببین به خاطر آفتاب، چقدر پوستم لک آورده! کم‌کم دارم تبدیل می‌شم به صد و یک سگ خالدار. ___ این رو در حالی گفتم که قبلش «هیچوقت» هیچ نظری در مورد خال هام ازش نگرفته بودم! اصلا نمیدونم چرا این رو بهش گفتم! انگار فقط داشتم بلند فکر میکردم که کاش نمیکردم! ___ چند روز بعد، وسط غذا خوردن، چشمهاش به یقه ی بازم افتاد و زارت گفت: «واقعا گند زدی به پوستت! خودتو کردی خال‌خالی.» __ چقدر عجیب که تا چند روز پیش هیچوقت این رو بهم نگفته بود! چیزی نگفتم ! هفته‌ی بعد، تو ویدیوکال، وسط حرف از تغییر دکوراسیون گفت: «واقعا چطور دلت میاد خودت رو این شکلی‌ کنی؟ پوستت رو قشنگ نابود کردی!» ___ اون روزم گذشت و از اون روز به بعد، تو کمتر از یکی دو ماه، پنج‌، شیش بار با بهونه و بی‌بهونه به همون خالایی اشاره کرد که اگه خودم نگفته بودم، مطمئنم نمی‌دیدشون اما به محض گفتن من شروع کرد! خال هارو برام بزرگ کرد، بزرگتر از تمام زیبایی هام، بزرگ تر از تمام توانایی هام… ! انگار اصلا مدت ها منتظر بود! منتظر یه روز، یه لحظه، که من از خودم ناراضی باشم،حتی به اندازه ی یه خال! تا خودش راضی بشه.و حالا بیخیالش نمیشد و مدام تکرار و بزرگش میکرد. ___ چندین ماه گذشته و من هربار با دیدن خال هام به این نتیجه میرسم که بعضیا فقط دنبال نقطه ضعف می‌گردن. و اگه یه روزی، اشتباهی، اون نقطه‌ضعف رو با دستای خودت نشونشون بدی، از فردا با دستای خودشون خراشش می‌دن. نه برای اینکه ضعفت رو دوس ندارن و میخوان آگاهت کنن. نه! انگار خودتو دوست ندارن! یا شایدم انگار خودشون رو دوست ندارن و وقتی تو رو دوست‌نداشتنی می‌بینن، احساس باارزش بودن می‌کنن.

2025-06-09

پسر، تو منِ قبل خودت رو ندیدی! هیچوقت هم نمیبینی! من عوض شدم، تو عوضم کردی. من عاشق شدم. عاشق تو. عاشق قیافت، عاشقِ خنده هات، نگاه کردنت، صدات،بوی بدنت. من یهو به خودم اومدم دیدم، تو با اون قد کوچولو و ریخت مسخرت، تمام ذهنم، قلبم، روزم،فکرم، روحم و روانم رو گرفتی و ازم یه آدم جدید ساختی. یه مامِ وطن? خیلی دوستت دارم پسر و خوشحالم که مادرتم? #happymothersday @yadastudio.kids

2025-05-11

بعد از سی و هشت سال به این فکر میکنم که هیچی مثل حرفهای اون من رو اذیت نمیکرد.اینکه هربار زنگ ادبیاتمون من رو میکشوند پای تخته… اینبار #داستان_من رفت سراغِ عیسی! کسی که کاهش وزن رو بعد از بیست و هشت سال تجربه کرد….

2025-05-09

سمیرا میگه: اگر که آگاهی برای مردم جامعه جوری باشه که درک کنن اگر بچه ی من بهم میریزه به خاطر این که اوتیسم داره و قضاوتش نکنن و ترکش نکنن و منزویش نکنن، بچه ی منم میتونه تو جامعه یه زندگی عادی داشته باشه… @mamysamira_diary #داستان_من

2025-04-29

بچه ی من عزیزترین دارایی منه.‌ لازم باشه تور میذارم میرم اینور اونور بچه ی اتیستیک رو به آدمها نشون بدم و بگم این بچه اتیستیکه، دست خودش نیست. که بگم : این بچه ها نه بی تربیتن. نه بی شخصیتن. نه ما کوتاهی کردیم نه اصلا دست ما بوده… #داستان_من #اوتیسم @ghazalehgarmroudi

2025-04-26

تولدت مبارک پسر من، عزیز من، عشق من، وطن من? مرسی از تیم یادا?? @yadastudio.kids

2025-04-24

زمينش پر از سبزه، دشتش پر از لاله، تمامش بهاره اِی جانم، وطنم . تو آخرین روز عید و موقع گره زدن سبزه‌ها آرزو کردم دل‌هامون شاد شه، گره هامون باز شه و این وطن، وطن شه.

2025-04-03

خیلی بدمون میاد که مادرمون بی اجازه دست به وسایلمون میزنه! خب چرا ما هرروز روزی ده بار باید به این زن بگیم جای خاک گلدون رو زمینه؟ ?

2025-04-02